غروب  غمکده ی  غربتـم  چه    طـولانی است     

 زمین   کبود  ، هوا تیره  ،  روز  ظلمانی   است

شفق سرای افق سخت سرد و خاموش است 

به سوگــواری   شبنم   زمین  سیه پوش است

به    سنگفرش    خیابان      غبار    بنشســته  

 کلیـــد    قفــل      در    انتـــظار      بشــکسـته

جرس     حـکایت    یاران    رفـتــــه   را    گویــد       

پـــری   به   کنج    قفس    هر   نگفته   را گوید

کبــــــوتــران  همــه   سر   زیــــر   پـر  فرو   برده 

 امید    در    دل   صــحــــرای    قلبــها     مــرده

دگر ز حق حق شبخوان،سکوت شب نشکست  

که خون دل به  گلو  ماند و گل  به   روز  نبست

شراب  در  دل  پیمانه  بس  عطشــناک   اسـت     

 لبش به می شده رنگین و دیده اش پاک است

عشـقه ای  به  گل  ســـرخ  ســخت   پیــچیــده   

 خزان   شـــکوفه ی    شــــاخ بهـــار   را   چیده

به  شـــهر   روشـــن    آییـــنه    آه   بنشســـته  

غبــــار غــــم به ســـر  و  روی  ماه   بنشســته

شکوفه بر  سر  هر  شاخ خشک ، بی جان شد       

چو   جغد   بر    سر   این    مرغزار  مهمان شد

شکوفه ای ، شفقی ،  شبنمی ،  ســحرگاهی     

دریغ     از    این    همه  رویا به خواب گهگاهی

فـرانـک -  آبان ۸۶